مى شود كه در آن، روابط شخصى ميان پيروان فرهنگ ها و اديان گوناگون چيزى بسيار عادى است. از آن جا كه امروز اطلاعات فراوانى درباره دين هاى گوناگون جمع شده است، زمان جدايى فرهنگ ها و اديان از يكديگر به سر آمده است. در اين فرايند بسيار ياز متفكران بر اين عقيده اند كه اينده الهيات هر دينى در گرو مواجهه آن دين با اديان ديگر است. بنابراين، جهانى شدن دنياى امروز ما و اين تحولات جديد، اقتضا مى كند كه الهيات اسلامى نوسازى شود نه به طور جداگانه بلكه در ارتباط با اديان و ديدگاه هاى كلامى ديگر».

دين اهى بسان قوانين بشرى و اجتماعى نيست كه در هر زمان به خاطر دگرگون شدن شرايط، در آن تغييراتى پديد آيد، اگر چنين بود، حق با نويسنده بود، دين الهى امانت خدا است كه به وسيله پيامبران در اختيار ما قرار گرفته و ما نمى توانيم درباره آن دخل و تصرف كنيم كه نوعى خيانت به امانت حساب مى شود.

گذشته از اين، اگر بنا باشد هواداران همه اديان (اگر اين خواب تعبير شود) در اصول و فروع تجديد نظر كرده و با در نظر گرفتن ديگر اديان، درباره آن بازسازى كنند، در اين صورت نتيجه جز محو همه اديان و پديد آوردن يك دين واحد جديد كه ارتباطى با شرايع پيشين ندارد، پديد مى آيد.

درست است كه تغيير و تحولاتى در جهان امروز ما به وقوع پيوسته است و شرايطى پيش آمده است كه نهايتاً منجر به درك كامل آن چه «همبستگى انسانى»، خوانده مى شود، شده است، ولى همبستگى انسانى، در گرو تحريف دين و دست كشيدن از عقايد و احكام مسلم يك دين نيست، مى توان «پلوراليزم رفتارى» را با