كه در آن اين عقيده متعصبانه كه «مسيحيت محور» است جاى خود را به اين دريافت دهد كه «خداوند محور است» و همه اديان بشرى از جمله مسيحيت، چرخنده به دور او در خدمت اهداف اويند».

ما، درباره هيئت بطلميوس كه چگونه پديد آمد و چگونه مسيحيت كتاب مقدس را چند قرن بر اساس آن تفسير مى كرد، سپس با امثال كوپر نيك به مخالفت برخاست سخن نمى گوييم. سخن در جاى ديگر است و آن اين كه پلوراليزم با تصويب همه اديان، به خاطر امكان زيست، انسان ها، كار كوپرنيكى اجام نمى دهد، بلكه مى خواهد «بشر محورى» را جايگزين «خدا محورى» سازد، و مى گويد چون بشر در قرن بيست و يكم در دهكده واحدى زندگى مى كند و از زندگى پيروان اديان مختلف در كنار يك ديگر گريزى نيست، پس پيروان اديان، از آن دگم و مطلق گرايى فرود ايند و با تجديد نظر در اصول با هم زندگى كنند.

اين نظريه پرورش دهنده شك در پيروان همه اديان است كه پيروان هر دينى كم كم به مرور زمان نسبت به دين خود، از ديده شك بنگرند و به تدريج بساط دين در سايه پرورش شك برچيده شود و «نيهيليسم» يا پوچ گرايى جهان را فرا گيرد.

راه صحيح براى زندگى مسالمت آميز اين نيست كه پيروان اديان را به تجديد نظر و تنازل از اصول خود دعوت كنيم و به شك و ترديد در عقايد دامن بزنيم بلكه راه صحيح اين است كه با حفظ اصول، زندگى مسالمت را از روى اصول مشترك آغاز كنيم.

نويسنده مى نويسد: «بنابراين جهان كم كم به يك دهكده جهانى تبديل