زبان بشرى است. اگر ما فرض كنيم كه واقعيت مطلق، واحد است، اما ادراكات و تصورات ما از اين واقعيت، متعدد و گوناگون اتس، زمينه اى براى اين فرضيه فراهم خواهدشد كه جريان هاى مختلف تجربه دينى، بيانگر آگاهى هاى مختلف ما از يك واقعيت نامحدود متعالى است كه به صورت هاى كاملا متفاوت، توسط اذهان بشرى ادراك گرديده، از تاريخ مختلف فرهنگى، تأثير پذيرفته و بر آن ها تأثير گذارده است.[1]

1. هرگاه واقعاً، حقيقت مطلق در دست هيچ كس نيست و هر كس از عينك رنگى خاصى به حقيقت مى نگرد، پس بايد گفت تمام شرايع يا اديان، صراط هاى غير مستقيم و معارف نااستوارى و تفسيرهاى لرزانى از شهود حقيقت مطلق مى باشند و بشر از روزى كه ديده به جهان گشوده، هيچ گاه به حقيقت دست نيافته است و پيوسته در درياى جهل و نادانى دست و پا مى زند، و تا روز رستاخيز در اين غرقاب باقى خواهد ماند.

هرگاه تمام شرايع يا اديان در صف واحدى قرار دارند، و همگى پيام هاى غير صحيحى از هستى مى باشند، بايد بگوييم ميان يهوديت و مسيحيت و اسلام و مكاتب ديگرى مانند بودائيزم و هندوئيزم حتى مكاتب الحادى مانند ماترياليسم و ناتوراليسم طبيعيت گرايى فرقى نيست، زيرا همگى در اين كه چهره غير صحيحى از هستى را ترسيم مى كنند، شريك و سهيم اند و نتيجه آن اين است كه افراد در گرايش، تثليث مسيحيت و توحيد اسلام و الوهيت برهما و بدا مخيرند، يك چنين