امر ارشادى، امر مولوى آن است كه متكلم پيوسته از موضع آمرانه سخن مى گويد، و به عنوان يك فرمانده دستور مى دهد از اين جهت بر فعل آن ثواب، و برترك آن ( اگر الزامى باشد) عقاب مترتب مى باشد و امر ارشادى آن است كه مقصود فقط ارشاد به انجام و يا ترك موضوع خاصى باشد.

در بيان احكام شرعيه رسول خدا از خود امر و نهى ندارد [1] و فقط راهنما و بيانگر اوامر الهى است، بنابراين مخالفت با احكام شرعيه، درواقع مخالفت با خدا است نه با رسول خدا، و ما از جانب خدا مأجور ويا معاقب خواهيم بود و در صورت موافقت و اطاعت، ثواب و احدى، و در صورت مخالفت هم عقاب واحدى، خواهيم داشت، واگر برخلاف اين موضوع معتقد شويم، بايد براى يك گناه، عقوبات زيادى در انتظار ما باشد.

اينك بايد ديد در اين مورد « حكم اللّه» چيست؟ ( دقت شود) حكم خدا كه در آيه 60 همين سوره بالصراحه بيان شده، اين است :« وَ قَدْ اُمِروُا اَنْ يَكْفُروُا بِهِ» آنها مأمور شده اند كه عملاً به كارهاى طاغوت كفر ورزند و چون به آن كفر نورزيدند، با خدا مخالفت كرده اند و بنابراين، در اين مورد« حق الناس» از بين نرفته بلكه «اطاعت خدا » انجام نگرفته است و امر مولوى خدا كه به وسيله پيامبر خود بيان شده مورد مخالفت واقع شده است، و در نتيجه خدا را معصيت كرده اند، نه مخلوق او را، و در ابتدا حق اورا از بين برده اند نه حق فرستاده شده اورا.

اهانت به پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) يا دستاويز نويسنده:

موضوع اهانت به پيامبر، يك موضوع ضمنى است كه در ضمن جريان پيش آمده و درخود آيه شريفه نه به اين امر تصريح شده و نه سياق آيات به اين جهت اشاره مى كـند و خـود نويسنده هـم به طـور مكـرر در جاهـاى مختلـفى از كتاب خـود