مى نويسد: ما نبايد چيزهاى خارجى را در تفسير آيات داخل كنيم.

شگفتا، با اين كه نويسنده كتاب از اغلب شأن نزول آيات سر باز مى زند، ولى در اين مورد به خصوص، چون شأن نزول به صورت ظاهر موافق ذوق ايشان بوده، دست به دامن شأن نزول شده است، در صورتى كه ديگر شأن نزول ها را كه ايشان قبول نمى كند، همين مفسران نقل كرده اند.

از بيان گذشته درستى گفتار استاد تفسير و كلام آية اللّه آقاى آقا شيخ جواد بلاغى در تفسير خود [1] روشن گرديد، و حق همان است كه ايشان فرموده: خدا مذمَّت مى كند كه چرا منافقان خدمت پيامر نمى روند، تا در باره آنها طلب آمرزش نمايد.

درحالى كه صريح آيه بر اين دعوت مى كند كه افراد گناه كار حضور پيامبر برسند و از او درخواست دعا نمايند مع الوصف نويسنده تفسير به فلسفه تراشى پرداخته مى نويسد:

« اين امر ( كه هركس مرتكب گناهى مى شد مى بايست نزد پيامبر برود وازاو درخواست استغفار كند) سبب شود كه حجب و حيائى كه لازم است در ميان حضرت و پيامبر وجود داشته باشد، از ميان برود».

پاسخ: اولاً شرح دادن كيفيت و كميت گناه لازم نيست، بلكه اشاره به اين كه اى پيامبر خدا از خدا بخواه تا گناهان مارا ببخشد كافى است.

شما فرض كنيد كه يك نفر كم و كيف گناه خود را در محضر اولياء الهى مطرح كند ولى پيامبر و جانشينان او مانند پدران مهربان و اطباء روحى مشفق، هيچ گاه مطالب را درجاى دگر باز گو نمى كنند، افرادى كه خواستار آمرزش الهى هستند، به اين اندازه كشف ستر در برابر آن رحمت آماده مى شوند.

وانگهى رفتن گناه كاران حضور اولياء يك امر لزومى و وجوبى نيست، بلكه يكى از كارهاى شايسته و مستحسن است، هركس بخواهد مى تواند اقدام نمايد، و هرگز طريق آمرزش به استغفار رسول خدا، منحصر نيست، طريق ديگرى نيز دركارهست، آرى گاهى گناه به قدرى سنگين و مهلك مى شود، كه فقط وساطت