با مرور زمان، نيازهاى بيشتر و قدرت دماغى عظيم ترى پيدا كرد از اين جهت براى رفع نيازهاى زيادتر، واشباع انديشه هاى نيرومندتر، شريعت جامع تر، ومعارف برترى فرستاده شد.

و آيه ياد شده درزير، همين معنى را مى رساند:

(قوُلوُ آمَنّا بِاللّهِ وَ ما اُنْزِلَ اِلَيْنا وَ ما اُنْزِلَ عَلى اِبْراهِيمَ وَ اِسْمعِيلَ وَ اِسْحاقَ )(بقره، آيه 136)

« بگوئيد ايمان آورديم به خدا وبه آنچه برما و برابراهيم و اسماعيل واسحاق نازل شده است ».

هرگاه آنچه بر رسول اكرم نازل شده همان است كه بر پيامبر پيشين نازل شده است، در اين صورت نبايد بفرمايد: (وَ ما اُنْزِلَ اِلَيْنا وَ ما اُنْزِلَ عَلى اِبْراهِيمَ) بلكه بايد بفرمايد: ( وَ ما اُنْزِلَ اِلَيْنا وَ اِلى اِبْرًّهِيمَ) .

جـاى شك نيست كه تكرار موصـول « مـا» غالباً دليل بر تعدد « نـازل شـده» مى باشد.

بدون شك، بحثهاى علمى و دقيقى كه قرآن در باره توحيد و صفات حق و معارف حقه نموده، هرگز در انجيل و تورات وارد نشده است، حدود و قوانين منظم اسلام و بالخصوص فقه جامع و كامل اسلامى و اجتهادهاى مشروع كه دست انسان را براى تكامل بيشتر باز مى گذارد و... در هيچ يك از شرايع سابق، وجود ندارد.

شما در آئين « يهود» بيش از چند حكم فرعى و به اصطلاح فقهى، نمى توانيد بيابيد هرگاه فروع واحكام عملى تورات وانجيل به اندازه اسلام يا نصف آن بود لااقل پس از تحريف، مقدارمشابهى از آن باقى مى ماند.

بالاتر از همه، اگر شرايع سابق من جميع الجهات كامل و براى تمام ادوار و جامعه ها حتى براى احتياجات عصر موشك نيز كافى بود، اعزام پيامبر جديد با كتاب و شريعت مستقل چه معنى داشت؟

منظور آنان كه مى گويند:« اسلام كامل ترين شرايع آسمانى است» همان