و مروه را بجا آورد.[1]

براين اساس، يكى از وجوهى كه به خاطر آن سعى بين دو كوه يادشده به عنوان « شعائر الهى» قلمداد گرديده است، آنست كه خاطره فداكارى آن بندگان شايسته و عزيزان درگاه خدا، براى هميشه زنده بماند و بدين طريق از مقام والاى آنان تمجيد به عمل آيد.

از آنچه گذشت بـه روشنى معلوم مى گردد كه بزرگداشت يادگارهاى اولياء الهى كه موجب گراميداشت آنان وزنده نگاه داشتن خاطره فداكارى هايشان مى باشد از ديدگاه اسلام عزيز، رفتارى پسنديده و وظيفه اى الهى بشمار مى آيد.

كتاب آسمانى ما قرآن، گراميداشت مقام پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را به خداى بزرگ نسبت مى دهد و آن به عنوان نعمتى گرانقدر در حقَّ رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)قلمداد نموده و چنين مى فرمايد:

« آوازه تو را درجهان، بلند كرديم».[2]

ازآيه يادشده به خوبى روشن مى گردد كه اراده خداوند برآن است كه شكوه و جلال پيامبر گرامى در سراسر جهان گسترش يابد وآن شخصيت بزرگ جهان آفرينش درهمه جا، بلند ا وازه گردد.

روشن است كه گراميداشت آثار عصر رسالت، گامى در جهت