( اِنِّ الصَّفا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللّهِ).[1]

همانا (دوكوه) صفا و مروه، از شعائر الهى است.

مفسران قرآن كريم، در بيان تاريخچه سعى و صفا و مروه( كه در مراسم حج انجام مى گيرد) چنين روايت كرده اند كه امر مذكور، سنِّت دو پيامبر خدا يعنى ابراهيم و اسماعيل مى باشد و در شرح وتوصيف ماجرا، چنين حكايت نموده اند:

حضرت ابراهيم با همسر خويش« هاجـَر » و كودك خرد سالـش « اسماعيل» به جانب مكَّه روان گرديد وبه امر خداى بزرگ دركنار خانه كعبه جايشان داد و ( براى مدِّتى) آنان را ترك نمود براثر حرارت آفتاب حجاز، اسماعيل خرد سـال دچـار تشنگى شديدى گرديد و مادرش «هاجر» در صدد برآمد تا براى كودك خويش، آب فراهم سازد. ابتدأ به نظرش رسيد كه درجانب كـو ه« صـفا» كه درنزديكى كعبه قرار دارد، چشمه سارى جارى است، بى درنگ بدانجا شتافت ولى از آب اثرى نيافت، آنگاه انديشيد كه شايد در نزد كوه « مروه» آب زلال وجود دارد، اما در آن نقطه نيز نشانى از آب نبود. در آن حالت اضطرار، با عنايت پروردگار بزرگ، چشمه اى زلال دركنار كعبه جارى شد كه به نام « زَمْزَم» معروف گرديد و مادر اسماعيل، با آن آب گوارا، كودك خود را سيراب نمود وبنابراين، آن بانوى بزرگ، نخستين شخصى بود كه سعى ميان صفا