نويسنده كتاب « صلحْ الاخوان » دراين باره چنين مى نگارد:

« اِنِّ الْمَسئلةََ تَدُوْرُ مَدارَ نِيّاتِ النّاذِرِين وَ اِنِّماالاْعْمالُ بِالنَّيّاتِ فَاِنْ كانَ قَصْدُ النّاذِرِ الْميَِّّتَ نَفْسَهُ وَالتِّقَرُّبَ اِلَيْهِ بِذلِكَ لَمْ يَجُزْ قَوْلاً واحـِداً و َاِنْ كانَ قَصْدُهُ وَجـْهَ اللّهِ تَعالى وَ اِنْتِفاعُ َ الاَحْياء بِوَجْه مِنَ الوُجُوهِ وَ ثَوابُهُ لِذالِكَ الْمَنْذُورِ لَهُ المَيَّتَ فَيَجِبُ الْوَفاء بِالنِّذْرِ» [1].

«مسأله مذكور، به نيت نذر كنندگان بستگى دارد، زيرا ( بنابه فرمايـش رسـول خـدا (صلى الله عليه وآله وسلم) ) رفتار انسان، وابسته بـه قصد او مى باشد، اگر هـدف نـذر كننده خود ميت( كه براى او نذر مى كنند) باشد و براى تقرب به او انجام شود، بدون شك چنين نذرى نارواست، اما اگر نذر براى خدا باشد و به منظور تقرب به وى وبهره مند شدن گروهى از مردم از هديه او و اهداء ثواب آن به شخصى باشد كه براى وى نذر مى كنند، پس وفاء به چنين نذرى واجب است ».

همانگونه كه برخى از نويسندگان اسلامى تصريح نموده اند، نذرى كه مسلمانان انجام مى دهند، يك نوع پرداخت صدقه از جانب بندگان شايسته خداوند است كه ثوابش به آنان اهداء مى شود. و هيچيك از دانشمندان بزرگ اسلامى، اعطاء صدقه از طرف گذشتگان را ناروا ندانسته است.