در پاسخ اين سئوال ياد آور مى شويم كه روا بودن يا ناروا بودن اين كار، به قصد و نيِّت نذر كننده بستگى دارد، زيرا هدف از نذر براى صالحان وپاكان،به دو گونه تصور مى شود:

1 ـ صورت نخست آنست كه نذر كردن براى بندگان خدا به منظور تقرب به غير خدا باشد و تنها براى جلب رضايت مخلوق ( وبدون توجه به خوشنودى يا ناخرسندى خدا) صورت پذيرد.

روشن است كه چنين رفتارى، با مبانى آيين يكتا پرستى، منافات دارد و از ديدگاه اسلام، مردود است، زيرا اين امر به معناى شرك و به منزله بت پرستى مى باشد.

2 ـ صورت دوم آنست كه رفتار مزبور، تنها به خاطر تقرب به خداوند و جلب رضايت او انجام گيرد و هدف از نذر آن باشد كه گروهى از مردم از هديده اى كه مورد نذر قرار مى گيرد، بهره مند شوند و ثواب اين رفتار شايسته به شخصى كه مورد نظر است. برسد و ازاين رهگذر، خوشنودى خدا به دست آيد.

شكى نيست كه نذر كردن با چنين قصد و نيِّت پاكى، با هيچيك از موازين توحيد، ناسازگارى ندارد، بلكه كارى پسنديده و درخور ستايش است.

دانشمنـدان مسلمان همـواره كوشيده اند تـا هماهنگى اصـل يكتا پرستى را با كردار مسلمانان كه براساس صورت دوم انجام مى گيرد، به اثبات برسانند.