کلمه‌ها

فراش: فرش و فراش مصدر هستند به معنی گستردن. به معنی مفعول (مفروش) نیز به کار می‌روند. چنان که مراد از آن در آیه معنای مفعولی است یعنی:
مفروش و گسترده.
بناء: مصدر است به معنی بنا ساختن مراد از آن در آیه معنای مفعولی (مبنی) است یعنی: بنا شده.
سماء: طرف بالا و هر آنچه در طرف بالا باشد سماء است حتی سقف اطاق، سماء اطاق است، به باران نیز سماء اطلاق شده که در بالا است، اصل کلمه از «سمو» به معنی بلندی و رفعت می‌باشد.
انداد: جمع ند، و آن به معنی مثل و نظیر است چنان که طبرسی و جوهری گفته‌اند راغب آن را از مثل اخص و به معنی مشارکت در جوهر دانسته است.
سورة: قسمتی از قرآن که دارای اول و آخر است. سور در اصل به معنی بالا رفتن و سوره به معنی مرتبه بلند است، علّت این تسمیه آن است که هر یک از سوره‌های قرآن مانند درجه بلند و منزل عالی است که قاری از یکی به دیگری صعود می‌کند رجوع شود به قاموس قرآن (سور).
شهداء: گواهان. یاران. مفرد آن شهید و به اعتباری شاهد است. شهود و شهادت در اصل به معنی حاضر شدن و دیدن می‌باشد، به احتمال قوی مراد از آن