کلمه‌ها

اللَّه: اسمی است که فقط بر خدای تبارک و تعالی گفته می‌شود به نظر بعضی اصل آن «اله» است همزه‌اش حذف شده و الف و لام بر آن اضافه گشته و لام در لام ادغام شده است، در این صورت معنی آن «معبود» است [1] فیروزآبادی در قاموس گوید اصح آنست که علم غیر مشتق است باید دانست در لفظ «اللَّه» صفت بخصوص از صفات حق تعالی در نظر نیست ولی التزاما به همه آنها دلالت دارد لذا گفته‌اند: اللَّه واجب الوجودی است که جامع همه صفات کمال است از آیه 110 سوره اسراء معلوم می‌شود که آن از اسماء حسنی است [2].
رحمن: صیغه مبالغه است از رحمت که دلالت بر کثرت و گسترش و احاطه رحمت دارد یعنی: خدایی که رحمتش همه موجودات را فرا گرفته وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‌ءٍ (اعراف/ 159) (رحمت عرضی).
رحیم: صفت مشبهه است و دلالت بر دوام و همیشه بودن رحمت دارد، یعنی: خدایی که رحمتش پیوسته و دائمی است (رحمت طولی).
حمد: ستایش، ثناگویی و ستودن در مقابل بذل و احسان، آن از «مدح» اخص و از «شکر» اعم است (قاموس قرآن- حمد).
رب: پرورش دهنده. «رب الصبی ربا: رباه حتی ادرک» آن در اصل مصدر است که به معنی فاعل (مربی) بکار رفته است. به معنای