شرحها

آیات پنجگانه مرتبط با آیات گذشته است و اینکه دین ابراهیم در میان فرزندانش باقی بود و همه آن را ترویج کرده و به دیگران سفارش نموده‌اند، شما هم باید از آن پیروی کنید اما یهودیت و نصرانیت فعلی، دین ابراهیم نیست.
130- وَ مَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِیمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ.
یعنی حالا که ابراهیم از عهده آزمایشهای خدایی بر آمد و خدا او را امام و مقتدا گردانید، هر که از دین ابراهیم کنار شود خویشتن را سبک و تحمیق کرده و نفعش را از ضررش تشخیص نداده است.
طبرسی فرموده: «من» استفهام است به معنی انکار. «نفسه» ممکن است مفعول «سفه» یا تمیز از فاعل «سفه» باشد. یعنی: از دین ابراهیم اعراض نمی‌کند مگر آنکه خویش را سبک و بی‌ارزش شمارد یا آن که احمق شده است.
وَ لَقَدِ اصْطَفَیْناهُ فِی الدُّنْیا وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ إِذْ قالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعالَمِینَ.
اینها دلیل دیگری هستند بر اینکه اعراض از دین ابراهیم حماقت است.