سلطان معظم ناصر الدنيا و الدين، بطالع سعد و بخت ميمون و وقت همايون و دولت روز افزون، روز يكشنبه بيست و سوم ماه محرم سنه اربع و اربعين و ستمائة، در حضرت دهلي بقصر سبز، بر تخت سلطنت بنشست و ملوك و امراء، و صدور و كبراء، و سادات و علماء، بخدمت بارگاه اعلي شتافتند، و تقبيل دست (بوس) مبارك آن شهنشاه مبارك قدم دريافتند و (همگنان) هر يك [4] لايق حال خود، بوجه مباركباد جلوس خدمتي گفتند. و روز سه‌شنبه بيست و پنجم (همين) ماه [محرم] در قصر دولتخانه و پايگاه كوشك فيروزي بار عام فرمود، و همه خلق را بسلطنت و امتثال [5] اوامر آن پادشاه (كريم) گزيده سيرت ملك صورت بيعت عام فرمودند [6]، و همگنان به تجديد آن سلطنت مستبشر گشته، و اطراف ممالك هندوستان، بدين عهد با انصاف مسرور شدند [7]، و اين دولت تا نهايت حد امكان [8] باقي باد. چون سلطان ناصر (الدنيا و) الدين [حليم] از دهلي بر سمت بهرايج (بقدم مبارك) حركت فرمود، و والده او ملكه جهان جلالة [9] الدنيا و الدين دام ملكها [10]، در موافقت او برفت، و دران بلاد و جبال غزوات بسيار كرد، ولايت بهرايچ بقدم مبارك او عمارت تمام گرفت و چون صيت دولت او