سلطان علاء الدين مسعود شاه، پسر ركن الدين فيروز شاه، پادشاهزاده كريم و نيكو ظن [4] بود، و بهمه اوصاف حميده موصوف. روز (شنبه) هشتم ماه ذي القعده سنه تسع و ثلاثين و ستمائة بود، كه شهر دهلي از دست معز الدين بيرون شد، و ملوك و امراء باتفاق، هر سه پادشاهزاده: سلطان ناصر الدين و ملك جلال الدين و سلطان علاء الدين را از حبس بيرون آوردند، و از قصر سپيد به قصر فيروزي [5] در دولت خانه بردند، و بر سلطنت علاء الدين اتفاق كردند، بعد (از) آنچه ملك عز الدين بلبن در دولتخانه بر تخت نشسته بود بيرون قصر، و منادي باسم فرماندهي او يك كرت در شهر طواف كرده بود [6] دران معني اتفاق نيفتاد، سلطان علاء الدين را بتخت نشاندند، و خلق را بيعت عام دادند، و ملك قطب الدين حسن غوري نايب ملك شد، و نظام الملك مهذب [7] و زير شد، و ملك قراقش امير حاجب شد، و بلاد ناگور و مندور و اجمير بملك عز الدين بلبن مفوض گشت، و خطه بداون بملك تاج الدين سنجر قتلق [شاه] دادند. و كاتب حروف، چهارم روز (از) فتح دهلي (از قضا) استعفا طلبيده [8] و مدت بيست و شش روز قضا مهمل بود، تا چهارم (ماه) ذي الحجه