چون سلطان غازي معز الدين محمد سام به دميك شهادت يافت، و سلطان بهاء الدين بن محمود طاب ثراه در راه برحمت حق پيوست، چنانچه پيش ازين تحرير يافته است، خصمان ملك غور و غزنين و باميان و هند از تخمه شنسبانيان [2] دو فريق ماندند، يك فريق سلاطين غور، و دوم فريق سلاطين [3] باميان. چون مرقد سلطان معز الدين از منزل دميك بجانب غزنين روان كردند، ملوك و امراء ترك كه موالي سلطان غازي بودند مرقد سلطانرا با خزانه فاخر، از دست امراء و ملوك بقهر بستدند، و در قبض آوردند، و چون بطرف كرمان [4] رسيدند، مؤيد الملك وزير محمد عبد اللّه سنجري رحمه اللّه با چند تن از معارف امراء اتراك بطرف غزنين با مرقد سلطان نامزد شدند، باتفاق يك ديگر ملوك، و ملك تاج الدين يلدوز [5] كه مهتر ملوك ترك و بزرگتر بندگان سلطاني بود، بكرمان [6] مقام كرد، و چون مرقد بغزنين رسيد، بعد از دو روز سلطانان باميان [7] علاء الدين محمد و جلال الدين (علي) پسران سلطان بهاء الدين سام بامياني باستدعاء امراء غور چنانچه سپه‌سالار سليمان سيش [8] و سپه‌سالار خروش [9] و ديگر معارف دار الملك غزنين از طرف باميان برسيدند، و در شهر غزنين آمدند. علاء الدين محمد سام بامياني كه پسر مهتر بود بتخت نشست، و امراء حاضر [10]، از ترك و غوري همه در بيعت او آمدند، و خزانه غزنين كه از كثرت اموال و نفايس، گنج قارون را ده يك محصول خود شمردي، جمله بطريق مناصفه در قسمت آورد.
ثقات چنين روايت كرده‌اند: كه قسمت سلطان جلال الدين بامياني كه برادر كهتر بود، دويست و پنجاه حمل شتر از زرعين و مرصعينه [11] و ظرايف زر و سيم برسيد، كه بطرف باميان برد، چون مدتي بگذشت