چون سلطان غازي معز الدين شهادت يافت، و سلطان بهاء الدين [در راه] برحمت حق پيوست، وارثان ملك دو فريق ماندند، از تخمه شنسبانيان يك فريق سلاطين باميان و ديگر سلاطين فيروز كوه. چون مرقد سلطان غازي از دميك [2] روان كردند، تركان [بندگان سلطان از ملوك] و امراء بزرگ مرقد و خزانه (وافر) و كارخانه (ها) از دست امراء غزنين بيرون كردند، و امراء غوري را كه در لشكر هندوستان بودند، ميل بجانب پسران سلطان بهاء الدين بود، و امراء ترك را ميل طرف سلطان غياث الدين محمود بن محمد سام بود، كه برادرزاده سلطان معز الدين بود، و امراء غور آنكه در غزنين بودند، چون سپه‌سالار خروش [3] و سليمان شيش [4] و جز ايشان بخدمت علاء الدين و جلال الدين مكتوبات نبشتند و ايشان را استدعا كردند و ايشان بغزنين آمدند، چنانچه بعد ازين به تحرير پيوندد، در طبقه سلاطين غزنين، و جلال الدين چون برادر را به (تخت) غزنين بنشاند، خود بازگشت و بتخت باميان بنشست. راوي ثقه چنين روايت كند [5]: كه خزانه غزنين قسمت كردند، قسم جلال الدين دويست و پنجاه (حمل) شتر زرعين و مرصعينه آمد، كه آن زر و سيم با خود، به باميان آورد [6]، و كرت ديگر لشكر كشيد بطرف غزنين، و لشكر غور (ي) و غزو بيغو [7] از اطراف ممالك چون [8] جمع كرد بغزنين آمد و گرفتار شد، و باز مخلص گشت، و بباميان رفت و عم او سلطان علاء الدين در غيبت ايشان، تخت باميان گرفته بود، جلال الدين بازگشت با اندك مردي به مغافصه [9]، سحرگاهي بر عم زد و عم را بگرفت