سلطان علاء الدين محمد را پنج پسر بود: اول پيروز شاه [2] دوم غوريشانستي [3] و سيوم جلال الدين منكبرني. و چهارم ارزلو شاه [4]، پنجم آق سلطان.
محمد پادشاه بزرگ بود. عالم و شجاع و باذل و عالم نواز و جهانگير و تازنده هر چه از اوصاف پادشاهان بزرگ عادل جهاندار باشد، حق تعالي او را همه كرامت كرده بود، او را در عهد حيات پدر قطب الدين لقب كرده بود، و چون برادر او ملك خان برحمت حق پيوست، پدرش تخت نيشاپور بدو داد و ملك شرف الدين مسعود حسن را اتابك او فرمود، بعد از مدتها لشكركشي خوارزم بر وي مقرر گشت، و او از جانب مادر هم پادشاه‌زاده قفچاق بود مادرش دختر قدرخان قفچاق بود، و از كودكي آثار جلادت و فرزانگي در ناصيه او لامع و لايح بود، و بهر مهم كه پدرش بطرف جند و تركستان فرستاد تمامت آن مهم چنانچه ميبايست، بهتر از آن بكفايت ميرساند، تا چون قضاء اجل سلطان تكش در رسيد، سلطان محمد بطرف جند و تركستان بود، چون از آن حادثه خبر يافت بخوارزم آمد، و بر تخت نشست، و در شهور سنه خمس و تسعين و خمسمائه ممالك پدر را تمام در ضبط آورد، و تخت نيشاپور علي شاه را داد چنانچه تحرير يافته است، و رسل بحضرت غزنين و غور فرستاد و صلح طلبيد و از لفظ ثقه‌يي از ثقات ملك غور شنيدم منك [5] منهاج سراج ام، كه يكي از پيغامها و ملتمسات سلطان محمد آن بود: كه من بنده محمد تكش التماس مينمايم