چون داود از خدمت برادر خود بضبط كردن مرو و سرخس آمد، و سلطان به بلخ بود، رسولي بنزديك او فرستاد تا مگر اصلاح پذيرد، داود در حوالي مرو بود با لشكر خود، و تمامت دليريها او ميكرد، بدر مرو رفت، سحرگاه بود و مقري بالاء مناره اين آيت ميخواند: يا داود انا جعلناك خليفة في الارض فاحكم بين الناس [4]. چون نام خود شنيد پرسيد از دانايي كه معني اين چه باشد؟ چون باو باز گفتند، بار ديگر شمشير بر كشيد، و در عقب حشم سلطان كه در مرو بود برآمد، و جمله را در زير تيغ آورد. درين وقت كه رسول سلطان از بلخ بنزديك او آمد، مقري بود آنجا اين آيت بر خواند كه: تؤتي الملك من تشاء [5]. رسول سلطان مسعود او را ديد