امير محمد طاهر به ادب و شعر و فضل موصوف بود، به لهو و عشرت حريص و ايالت طبرستان بعم خود سليمان بن عبد اللّه بن طاهر داده بود. در شهور سنه احدي و خمسين و مائتين امير حسن [1] بن زيد العلوي در طبرستان خروج كرد و او سيد و اديب [2] و فاضل و شاعر بود. و بلاد ديلم و گيلان كه دار كفر بود بكشاد، و اهل آن بلاد بر دست وي اسلام آوردند، از آنجا لشكر بسيار آورد بطبرستان، و سليمان بن عبد اللّه طاهر از پيش او منهزم شد، به ري رفت، و از ري به بغداد آمد، و قايد شرطه [3] بغداد گشت، و يعقوب ليث در اين وقت از سيستان خروج كرده بود، و بعضي از جروم [4] و زاولستان گرفته، و بر خراسان استيلا آورده در شهور سنه تسع و خمسين و مائتين قصد كرد، و سبب آن بود: كه خصمان او از بلاد نيمروز چنانچه احمد و فضل برادران عبد اللّه سجزي [5] به امان محمد طاهر آمده بودند و يعقوب ليث ايشان را از امير محمد طاهر در خواست ميكرد و او باز نميداد. چون يعقوب ليث قصد نيشاپور كرد و نزديك رسيد، احمد و فضل سجزي بدر سراي امير محمد طاهر آمدند تا او را از آمدن يعقوب ليث اعلام دهند حاجب ايشان را گفت: امير چون خفته است فرصت نيست، ايشان باز گشتند و گفتند: كسي ميبايد كه امير را بيدار كند! چون باز گشتند، بنزديك عبد اللّه صالح سجزي آمدند، و آن حال كه رفته بود اعلام دادند.
عبد اللّه سجزي دانست: كه امير محمد طاهر را غفلت دريافته است و دولتش