بروايت تاريخ طبري با خلق بدخوئي كرد، چنانكه خلق از وي نفرت گرفتند.
چون او را معلوم شد توبه كرد، و با خلق نيكوئي كردن گرفت و ممالك ضبط كرد، و در وقت رحلت از دنيا فرزند نداشت مگر زن او حامله بود وصيت كرد، كه اگر پسر آيد او را شاپور نام كنند. ملك عجم شش ماه معطل بود و بي پادشاه. و همگنان بر قرار مي‌بودند، تا پسر آمد شاپور نام كردند و تاج از بر گاهواره او بياويختند.
آورده‌اند: كه اين هرمز دختر ملكي را بزني كرد، آن دختر او را دست نداد و (موبد) موبدان [2] را بطلبيد حاضر نبود، پسرش را بپرسيد (فرمود [3]: كه هر كه) در پادشاهي عاصي گردد [4]، سزاي او از چه بود؟ گفت: او را ببايد كشت، مگر زن يا ديوانه يا كودك! گفت چه گوئي اندر آنچه او را كشتن واجب نبود [5]، آن كس كه در كشتن او اشاره كند بر وي چه واجب آيد؟ گفت: او را ببايد كشت پس موبدان را بكشت.
مدت ملك هرمز بن نرسي هفت سال بود و پنج ماه. و اللّه اعلم.

شاپور ذو الاكتاف بن هرمز بن نرسي. شاپور در شكم مادر بود، كه تاج بر شكم مادرش نهادند و بروايت تاريخ مقدسي: چون از مادر بيامد، وزراء تدبير ملك او ميكردند تا پنج ساله شد، روزي بر قصر خود بر لب دجله [6] نشسته بود، غلبه [7] خلق شنيد، گفت كه حال چيست؟ گفتند: خلق بر سر جسر ميگذرند، از كثرت انبوهي غوغا [8] ميكنند. فرمود: كه دو جسر بايد كرد، يكي از بهر روندگان، و يكي از بهر آيندگان. تا خلق را زحمت نشود. وزراء از كياست شاپور خوشدل شدند و ديگر روز تا نماز شام جسر ديگر بساختند.
چون پانزده ساله شد، روي بدفع اعراب آورد، كه در ان مدت او خرد بود و همه ملوك ترك و روم و عرب را طمع تصرف ممالك عجم افتاده بود، بسيار از