كي لهراسپ الجبار از بنو اعمام كيخسرو بود. كي‌لهراسپ بن كيمش بن شاهزاد بن فرخان بن خديو بن ارش شاه، بن گودرز، بن طهماسپ بن كشن ابن كيكاوس [1].
چون كيخسرو خواست كه از خلق عزلت گيرد، و ترك پادشاهي كند، اصناف خلق كه در مماليك عجم بودند جمع شدند، همه نوحه كردند و تضرع نمودند، تا در ميان خلق باشد، كيخسرو اجابت نكرد خلق گفتند: ما را از پادشاهي چاره نباشد بر سر ما يكي را خليفه و پادشاه كن آنگاه عزلت گزين! كي‌لهراسپ را بر سر ايشان پادشاه كرد، و او را بر تخت نشاند و نگين بدو سپرد و خود عزلت گزيد.
كي لهراسپ پادشاه بزرگ و جبار بود، و رسم ديوان مشاهره حشم او نهاد و خود را تختي از زر بساخت، و بجواهر نفيس آنرا مرصع كرد، و در خراسان شهر بلخ بساخت و به بلخ آمد، و آنرا مدينة الحسنا نام نهاد و دار الملك آنجا ساخت و ملوك روم و هند او را منقاد شدند، و با خلق روزگار نيكو كرد، و سرا پرده و خرگاه آئين نهاد، و سنحاريب [3] ملك را لشكر كشي داد و اين سنحاريب ملك موصل و بابل بود قصد شام كرد، كه ملك شام پاي شكسته بود، تا ملك شام را بگيرد. منجمان و عالمان او را منع كردند بخت نصر سپه‌سالار او بود، او را منع كرد، گفت ايشان نشنود، اشعيا پيغامبر در ميان شاميان بود دعا كرد، لشكر سنحاريب همه هلاك شدند.
سنحاريب با بخت نصر گرفتار شدند، و خلاص يافتند. صد و بيست سال از ملك لهراسپ بگذشت، گشتاسپ كه پسر او بود بفرمان پدر بر تخت نشست و لهراسپ بعبادت مشغول شد، تا آنگاه كه ارجاسپ او را بكشت.

بن لهراسپ. ببلخ بر تخت نشست و كارها بر جاده عقل كرد و عدل. زرتشت