كنيت او ابو عبد اللّه بود، ولادت او در سنه احدي و عشرين و مائه، و او بزرگتر فرزندان منصور بود، و مادر او ام موسي بنت منصور الحميري بود، منصور پيش از ترويه بيك روز فوت شد، مهدي را روز ترويه در سنه ثمان و خمسين و مائه سي و هشت ساله بود كه بيعت كردند، و او را اوصاف حميده بسيار بود، رد مظالم كرد، و هر پنج نماز بجماعت حاضر شدي، و جمله خزاين كه پدرش منصور جمع كرده بود، همه را در خيرات صرف كرد، و مسجد حرام را وسيع گردانيد، و در عرصه عمارت آن بقعه مبارك در افزود، و در سالي كه به حج رفت، هشتاد هزار درم نقره نفقه كرد، ماوراي آنچه از يمن و مصر خرج كرد، و بيمارستانها به جهت بيماران و معلولان بنا نهاد، و پسرش هادي بن مهدي با صد هزار سوار مواجب خوار، و راي حشري و اتباع و اهل سوق ببلاد روم فرستاد، و از كفار روم چهل پنج هزار مرد را بدوزخ فرستاد و چندان غنايم بدست آورد، كه اسپي بدرمي، و زرهي بدرمي، و بيست شمشير بدرمي شد، و از غنايم و جزيه هر سال هفتاد هزار دينار زر بر اهل روم مقرر شد، و حكيم مقنع در عهد او خروج كرد، و مذهب تناسخ ظاهر گردانيد و او مرد يك چشم بود از ولايت مرو. مهدي حشم خراسان را نامزد قلعه او كرد، بحدود كش او را محصر گردانيدند و بكشتند، و سر او به نزديك مهدي فرستادند. و فوت مهدي در ري بود، روز پنجشنبه بيست و دوم ماه محرم، سنه تسع [3] و ستين و مائه.