اما بعد: بدانكه حق تعالي چون خواست، كه تخت خلافت، بفر و شكوه آدم عليه السّلام، زيب و زينت دهد، ملايكه را كه در فوج عزازيل از آسمان بر زمين آمده بودند، و اطراف بساط زمين را بنور عبادت منور ميداشتند، اعلام داد: وَ إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً [2] آن فرستادگان از حضرت ذو الجلال استطلاعي [3] نمودند كه:
أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ؟ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ.
و جواب إِنِّي أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ شنيدند، سر بر خط امتثال فرمان نهادند، مگر عزازيل. چون امر مستور ظاهر شد، و نسيم آثار ايجاد شكوفه چهره آدم را از غنچه خلعت، بر شاخچه خلافت بشگفانيد، و او را بر جنايت نجابت دوش ملايكه در مهد عزت، بصدر جنت بردند، و حوا عليها [4] السلام، براي استيناس و آرام او از پهلوي عزت چپ بيرون گرفت و آن روز جمعه بود، و يك روز آخرت پانصد سال