از ابو علی طبرسی نقل شده که در معنای رشد در: «فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَیْهِمْ أَمْوالَهُمْ»، مفسرین اختلاف نموده‌اند. سپس اقوالی را ذکر نموده و در آخر، خود چنین نظر می‌دهد: اقوا این است که مراد از «رشد»، عقل و صلاحیت داشتن در حفظ مال است، و فرموده که این قول از امام باقر علیه السّلام نیز روایت شده است. [3]
و فی قوله: «أَنْ یَضَعْنَ ثِیابَهُنَّ» از علی بن ابراهیم با اسنادش از ابی حمزه و او از امام صادق علیه السّلام نقل کرده که: «فی قوله تعالی:" وَ الْقَواعِدُ مِنَ النِّساءِ اللَّاتِی لا یَرْجُونَ نِکاحاً فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُناحٌ أَنْ یَضَعْنَ ثِیابَهُنَّ"، قال: تضع الجلباب وحده.»: امام صادق علیه السّلام درباره این آیه:
زنان پیر و بازنشسته (از امر ازدواج) که گناهی نیست از این‌که ثیابشان را فروگذارند، فرمود: تنها آن چادری که بر روی مقنعه می‌اندازند، بردارند. [4]
علی بن ابراهیم می‌فرماید: آیه: «وَ الْقَواعِدُ مِنَ النِّساءِ اللَّاتِی لا یَرْجُونَ نِکاحاً الخ»، درباره پیرزن‌هایی که از حیض شدن افتاده و امیدی به ازدواج نمودن خود ندارند، نازل شده است، مبنی بر این‌که چادرهایشان را (از روی مقنعه‌شان) بردارند، و فرمود: «وَ أَنْ