آن‌گاه ايشان ادامه مى‌دهد:«خواهيد گفت:طبق اين نظريه چه معنا دارد كه روى سخن را در زمان نزول آيه به اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ كند،در حالى‌كه مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف آن روز نبود(نه خودش بود و نه يكى از اهل زمانش)؟

در پاسخ مى‌گوييم:اين سؤال ناشى از اين است كه پرسش كننده،ميان خطاب‌هاى فردى با خطاب‌هاى اجتماعى خلط كرده است؛چون خطاب ممكن است دو جور متوجه اشخاص شود:يكى اينكه اشخاصى را مورد خطابى قرار دهند؛بدين جهت كه خصوصيات خود آنان موردنظر است.به‌طور ديگر اينكه همان اشخاص را مورد خطاب قرار دهند-نه از اين جهت كه شخص خود آنان موردنظر باشد،بلكه-از اين جهت كه جمعيتى هستند داراى صفاتى معين.در صورت اول،خطاب از مخاطبان به غير مخاطبان متوجه نمى‌شود و شامل آنها نمى گردد-نه وعده‌اش،نه وعيدش و نه هيچ‌چيز ديگرش-و در قسم دوم اصلا اشخاص دخالتى ندارند و خطاب متوجه دارندگان صفات كذايى است كه در اين صورت به ديگران نيز متوجه مى‌شود.

در آيه شريفه،خطاب از قبيل خطاب‌هاى دوم است كه بيانش گذشت و اغلب خطاب‌هاى قرآنى-كه يا مؤمنان را مخاطب كرده و يا كفار را-از اين قبيل است». [1]

در مجمع البيان در ذيل آيه وَعَدَ اللّٰهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ... آمده است:مفسران در اينكه اَلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ چه كسانى‌اند،اختلاف دارند و از اهل بيت عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف روايت شده كه منظور،مهدى از آل محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم است.

عياشى به سند خود از على بن الحسين عليه السّلام روايت كرده است:وقتى اين آيه را تلاوت كرد، فرمود:به خدا سوگند!ايشان شيعيان ما اهل بيت‌اند كه خدا اين وعدۀ خود را در حق ايشان،به وسيله مردى از ما تحقّق مى‌بخشد و او مهدى اين امت است.او كسى است كه رسول- خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم درباره‌اش فرمود:اگر از دنيا نماند مگر يك روز،خدا آن روز را آن‌قدر طولانى مى‌كند تا مردى از عترتم قيام كند كه هم‌نام من است.او زمين را پر از عدل و داد مى‌كند، آن‌چنان‌كه از ظلم و جور آكنده شده باشد.نظير اين روايت از ابى جعفر و ابى عبد اللّه عليهما السّلام