معنا را مى‌فهماند.

اين معنا داراى دامنه‌اى گسترده و ضامن عموميت قرآن است و موجب مى‌شود قرآن شامل تمام زمان‌ها و دوران‌ها باشد؛زيرا اگر مفاهيم فراگير،برگرفته شده از موارد خاص،نباشد؛ بسيارى از آيات قرآن بى‌ثمر مى‌شود و فايده‌اى جز ثواب تلاوت و ترتيل آن نخواهد داشت. [1]

بى‌گمان در قرآن،آيات متشابهى وجود دارد كه بايد تأويل گردد؛ولى جز خداوند و راسخان در علم،كسى آن را نمى‌داند. [2]تأويل داراى شرايط و ملاك‌هايى است كه در كتاب‌هاى مربوط بيان شده است.

3.تطبيق

در آيات قرآن،مطالب فراوانى به لفظ عام بيان شده كه در هر زمان،بر عده‌اى قابل انطباق است.گاهى نيز لفظ آيه‌اى«خاص»است؛ولى معناى آن«عموميت»دارد و شامل كسانى نيز مى‌شود كه شبيه آن عمل از آنان صادر شده است.

با توجه به نكات ياد شده،برخى از آيات مربوط به حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف و انقلاب جهانى آن حضرت بدين شرح است:

آيه اوّل [ وَ لَقَدْ كَتَبْنٰا فِي الزَّبُورِ... ]

وَ لَقَدْ كَتَبْنٰا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهٰا عِبٰادِيَ الصّٰالِحُونَ؛ [3]

«و همانا،در زبور پس از ذكر نوشتيم كه زمين را بندگان شايستۀ من،به ارث خواهند برد».

در اين آيه به يكى از روشن‌ترين پاداش‌هاى دنيوى صالحان(حكومت روى زمين)،اشاره شده است.در رواياتى چند،اين رويداد مهم،در عصر ظهور حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دانسته شده است.

واژگان آيه

-«زبور»داود(يا به تعبير كتاب‌هاى عهد قديم مزامير داود)عبارت است از:«مجموعه‌اى