9.صاحب الغيبة

در برخى روايات از اين لقب،براى معرفى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف و اثبات غيبت براى ايشان استفاده شده است.امام رضا عليه السّلام فرمود:«...و هو صاحب الغيبة قبل خروجه»؛ [1]«و او است صاحب غيبت قبل از ظهورش...».

همچنين از امام حسين عليه السّلام نقل شده است:«قائم هذه الامة هو التّاسع من ولدى و هو صاحب الغيبة...»؛ [2]«قائم اين امت،نهمين از فرزندان من است و او صاحب الغيبه است...»

البته احتمال دارد مقصود از اين تركيب،لقب نباشد؛بلكه ترجمۀ آن مقصود باشد؛يعنى، كسى كه داراى غيبت است.احتمال ديگر اينكه اين لقب نيز مانند بعضى از القاب،جهت تقيّه به كار مى‌رفته است.

10.غريم

اين واژه در كتاب‌هاى لغت،هم به معناى طلبكار آمده است و هم به معناى بدهكار. [3]در روايات فراوانى از آن،به عنوان يكى از القاب حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف ياد شده است.بيشتر به نظر مى‌رسد مقصود،معناى نخست آن باشد.اين لقب نيز،از روى تقيّه بوده كه هرگاه شيعيان مى‌خواستند مالى را نزد آن حضرت يا وكيلان ايشان بفرستند،يا وصيت كنند و يا از جانب آن حضرت مطالبه كنند،اين لقب را به كار مى‌بردند.

شيخ مفيد رحمه اللّه به اين نكته تصريح كرده،مى‌نويسد:«كلمۀ غريم،رمزى بود بين شيعه كه وقتى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف را از روى تقيه ياد مى‌كردند،از آن استفاده مى‌نمودند». [4]

بنابراين استفاده از اين لقب بيشتر در ارتباطات مالى شيعيان با حضرت مهدى عليه السّلام-آن هم در طول غيبت صغرا-بوده است. [5]