حضرت فرمود:«كلّنا قائم بامر اللّه واحد بعد واحد حتّى يجىء صاحب السّيف فاذا جاء صاحب السّيف جاء بامر غير الّذى كان»؛ [1]«همه ما قائم به امر خداييم؛يكى پس از ديگرى تا زمانى كه صاحب شمشير بيايد.چون صاحب شمشير آمد،امر و دستورى غير از آنچه بوده،مى‌آورد (پدرانش مأمور به تقيّه و صبر بودند و او مأمور به جهاد و برانداختن ظلم است)».

گفتنى است اين لقب،همانند بسيارى از القاب ديگر حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف،اختصاص به آن حضرت ندارد و بقيه ائمه عليهم السّلام نيز به اين عنوان،ملقّب بوده‌اند.در اين‌باره حكم بن ابى نعيم گويد:در مدينه خدمت امام باقر عليه السّلام رسيدم و عرض كردم:من بين ركن و مقام نذر كرده و به عهده گرفته‌ام كه اگر شما را ملاقات كنم،از مدينه بيرون نروم تا زمانى كه بدانم شما قائم آل محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم هستيد يا نه؟حضرت هيچ پاسخى به من نفرمود.من سى روز در مدينه بودم، سپس در بين راهى به من برخورد كرد و فرمود:اى حكم!تو هنوز اينجايى؟گفتم آرى،من نذر خود را به شما عرض كردم و شما مرا امر و نهى نكرده و پاسخى نفرموديد.

فرمود:فردا صبح زود به منزل من بيا.فردا خدمتش رفتم،فرمود:مطلبت را بپرس.عرض كردم:من بين ركن و مقام،نذر كرده و روزه و صدقه‌اى براى خدا به عهده گرفته‌ام كه اگر شما را ملاقات كردم،از مدينه بيرون نروم؛جز آنكه بدانم آيا شما قائم آل محمد هستيد يا نه؟ اگر شما هستيد،ملازم خدمتتان باشم و اگر نيستيد،در روى زمين بگردم و در طلب معاش برآيم.فرمود:اى حكم!همه ما قائم به امر خدا هستيم.

عرض كردم:شما مهدى هستى؟فرمود:همه ما به سوى خدا هدايت مى‌كنيم.عرض كردم:شما صاحب شمشيرى؟فرمود:همه ما صاحب شمشير و وارث شمشيريم(شمشير پيغمبر به ما به ارث رسيده و همراه ما است).عرض كردم:شما هستيد آن‌كه دشمنان خدا را مى‌كشد و دوستان خدا به وسيلۀ او عزيز مى‌شود و دين خدا آشكار مى‌گردد؟فرمود:اى حكم! چگونه من او باشم،در صورتى كه به 45 سالگى رسيده‌ام؛حال آنكه صاحب اين امر از من به دوران شيرخوارگى نزديك‌تر و هنگام سوارى چالاك‌تر است». [2]