رشته«امامت»را از حضرت على بن ابى طالب عليه السّلام به نواده او امام باقر عليه السّلام كشانيده و او را«مهدى منتظر»مى‌دانستند.

به نظر آنان جابر بن عبد اللّه انصارى روايت كرده كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم به او فرموده است:«انك ستدرك رجلا من اهل بيتى اسمه محمّد بن على يكنّى ابا جعفر فاقرئه منى السّلام»؛ [1]«همانا تو مردى از اهل بيت مرا-كه نام او محمد بن على و كنيه‌اش ابا جعفر است-خواهى ديد و چون او را ديدى سلام مرا به وى برسان».

جابر آخرين كس،از اصحاب پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم بود كه در سن پيرى و نابينايى درگذشت.وى به دنبال امام محمد باقر عليه السّلام-كه در آن وقت كودك بود-در كوچه‌هاى مدينه مى‌گشت و مى‌گفت:«يا باقر!متى القاك»؛يعنى،اى باقر!من كى تو را ديدار خواهم كرد؟

روزى در يكى از كوچه‌هاى مدينه،به آن حضرت برخورد و او را به سينه خود چسبانيد.سر و دستش را بوسيد و گفت:«يا بنّى!جدّك رسول اللّه يقرئك السّلام»؛ [2]يعنى،اى فرزند من! جدّت رسول خدا به تو سلام مى‌رساند.گويند:جابر در همان شب پس از ديدار آن حضرت، درگذشت.

«باقريه»گويند:از آنجايى كه جابر مأمور رسانيدن سلام از طرف جدّش به وى بود،پس آن حضرت«مهدى منتظر»است! [3]البته اين استدلالى بسيار سست و واهى است.

برخلاف اين توّهم،روايات فراوانى-حتى از خود امام باقر عليه السّلام-اين ادعا را باطل مى‌داند.

ابو بصير نقل كرده كه امام باقر عليه السّلام فرمود:«بعد از حسين عليه السّلام نه امام مى‌آيند،نهمين از آنان قائم ايشان است». [4]

در روايت ديگر،ابراهيم بن عمر كناسى مى‌گويد:از امام باقر عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:

«همانا براى صاحب اين امر دو غيبت خواهد بود؛قائم،قيام مى‌كند،در حالى‌كه بيعت كسى