پيش‌درآمد

«مهدويّت»و آموزه‌هاى آن،سابقه‌اى بس طولانى در اسلام دارد و نقش تأثيرگذار آن بر كسى پوشيده نيست و از طرفى مسلمانان-به خصوص شيعيان-به اين امر بنيادين،اعتقاد راسخ دارند و آن را يكى از باورهاى اصولى و اصيل خويش برمى‌شمرند.روشن است،هرچه باورى،واقعى و اصيل بوده و در قلوب توده‌هاى مردم رسوخ كرده و براى آنان با اهميت باشد؛چشم طمع افراد سود انگار و منحرف،بيشتر متوجه آن شده،درصدد سوءاستفاده بر خواهند آمد.

مهدويّت به جهت ويژگى‌هاى اصيل و پرجاذبۀ آن براى مسلمانان،بيشتر در معرض بهره‌جويى و استفاده افراد منحرف قرار گرفته است.پيشينه طولانى فرقه‌هاى منحرف-كه به قرن نخست بازمى‌گردد-دليلى بر اين مدعا است؛زيرا تا باورى اصيل و واقعى وجود نداشته باشد،باورهاى دروغين و غيرواقعى بى‌معنا و لغو خواهد بود.

پس گروه‌هاى منحرف و كثرت آنها دو چيز را در مورد مهدويّت آشكار مى‌كند:

1.وجود اصل مهدويّت به عنوان يكى از باورهاى اصيل مسلمانان؛

2.مهمّ بودن اعتقاد به مهدويّت در اذهان و قلوب آنان.

مدعيان مهدويّت

«مهدويّت»براى جامعه اسلامى،يك مسأله قرآنى و روايى شناخته شده و قطعى است.به جهت استوارى اين واقعيت عقيدتى-دينى،در تاريخ اسلام با شخصيت‌هايى روبه‌رو مى‌شويم كه بر اثر انگيزه‌هاى جاه‌طلبانه،وسوسۀ قدرت،شهرت و دنياطلبى و...به دروغ ادعاى مهدويّت نموده و