مكارم: [دوّم]: هر گاه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام ندهد ولى نيت روزه نكرده باشد يا قصد كند كه روزه خود را بخورد يا با ريا روزۀ خود را باطل نمايد. .

(7) مكارم: بنا بر احتياط واجب. .

زنجانى: [سوم]: در ماه رمضان، غسل جنابت را فراموش كند و بعد از گذشتن ماه رمضان متوجه شود و اگر در ماه رمضان بعد از گذشتن يك هفته متوجه شود به احتياط مستحب روزه را قضا نمايد. . [مورد چهارم در رساله آيت اللّٰه سيستانى نيست]

(8) سيستانى: [پايان مورد پنجم]

مكارم: هم چنين اگر بعد از تحقيق شك يا گمان كند كه صبح شده است، ولى اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده و چيزى بخورد بعد معلوم شود صبح بوده قضا واجب نيست. [پايان مورد پنجم]

(9) فاضل: بعد از تحقيق يقين كند. .

(10) [قسمت داخل پرانتز در رساله آيات عظام: خوئى، گلپايگانى، صافى و تبريزى نيست] (11) اراكى: اما اگر. .

فاضل: و اگر. .

(12) گلپايگانى، صافى: يا ظن پيدا كند به آن كه صبح نشده. .

(13) اراكى: قضا واجب است. .

خوئى، تبريزى: بايد قضاى روزۀ آن روز را به جا آورد. .

گلپايگانى، صافى: احتياط واجب آن است كه قضاى روزۀ آن روز را به جا آورد. .

فاضل: بنا بر احتياط واجب قضاى آن روز را به جا آورد. .

[مورد پنجم در رساله آيت اللّٰه زنجانى نيست] (14) مكارم: و هنوز وقت باقى است. .

(15) مكارم: در اينجا نيز قضا لازم است. .

(16) سيستانى: و خود هم تحقيق نكند. .

زنجانى: انسان به گفتۀ او اطمينان نكند، يا خيال كند كه شوخى مى‌كند. .

(17) خوئى، گلپايگانى، فاضل، صافى، تبريزى، نورى: آن كه كور و مانند آن به گفتۀ كسى ديگر افطار كند. .

سيستانى: آن كه به گفتۀ كس ديگرى كه گفتۀ او شرعاً برايش حجت است يا او به اشتباه معتقد باشد كه خبر او حجت است افطار كند. .

(18) فاضل: و اگر به گفتۀ آدم دروغگو افطار كند كفاره هم واجب مى‌شود. .

[مورد هشتم در رساله آيت اللّٰه زنجانى نيست] (19) سيستانى: آن كه يقين يا اطمينان كند. .

(20) مكارم: [پايان مورد نهم]

گلپايگانى، صافى: و اگر شك داشته باشد كه مغرب شده و افطار كند و معلوم شود مغرب نبوده كفاره هم واجب است. .

(21) سيستانى: هواى ابرى و مانند آن. .

(22) سيستانى: وجوب قضا در اين صورت بنا بر احتياط است. .

[مورد نهم در رساله آيت اللّٰه زنجانى نيست]