نيست [1]، مگر اين كه بعد از نماز جمعه، امام نماز ظهر را نيز احتياطاً به جا آورد كه در اين صورت اقتداء به او در نماز عصر جايز است.

مسأله 4 احوط آن است كه در نماز ظهر به كسى كه نماز جمعه را خوانده و نماز ظهر را احتياطاً به جا مى‌آورد اقتداء نشود، مگر كسى كه خودش نيز نماز جمعه را خوانده و مى‌خواهد نماز ظهر را احتياطاً به جا آورد.

مسأله 5 اولى و احوط آن است كه كسى كه نماز جمعه نمى‌خواند و در آن محلّ نماز جمعه اقامه مى‌شود نماز ظهر خود را در روز جمعه تا گذشتن وقت نماز جمعه تأخير بياندازد.

آن چه قبل از نماز جمعه حرام است

بنا بر وجوب عينى نماز جمعه، بمجرّد نداء براى نماز جمعه خريد و فروش بر كسى كه وظيفه‌اش خواندن نماز جمعه است حرام مى‌شود. و امّا حرمت منافيات ديگر از ساير معاملات و كارهايى كه ذاتاً حرام نيستند معلوم نيست.

مسأله 6 اقوى اين است كه بيع قبل از نداء براى نماز جمعه اگر منافى با آن نباشد حرام نيست و امّا اگر منافى باشد حكمش حكم سائر منافيات است، كه گفته شد حرمتشان معلوم نيست.

مسأله 7 كسى كه به واسطۀ وجوب نماز جمعه بيع بر او حرام شده اگر معصيت كرد و چيزى را فروخت و يا خريد، بيعش صحيح است.

مسأله 8 هر گاه معامله بر يكى از دو طرف حرام شود اقدام طرف ديگر بر معامله مشكل است كه مبادا اعانت بر اثم باشد.

مسأله 9 كسى كه نماز جمعه بر او واجب نيست بدون اشكال بيع براى او جايز است.

آن چه قبل از نماز جمعه واجب است

بنا بر وجوب تعيينى يا تخييرى در صورتى كه شرايط نماز جمعه موجود باشد پيش از نماز جمعه چند چيز واجب است. اوّل شتاب كردن بسوى نماز جمعه. دوّم حاضر شدن در محلّ نماز. سوّم تحصيل طهارت «غسل، وضو، تيمّم» . چهارم رفع موانع از بدن و لباس به اين كه اگر نجس باشد تطهير نمايد. پنجم تحصيل ساتر اگر ساتر نداشته باشد و ساير شرائط آن. ششم خواندن دو خطبه بقصد قربت، و نماز جمعه بدون دو خطبه صحيح نيست. و در آن دو خطبه چند امر است كه به شرح ذيل بايد مراعات شود: (1) در هر يك از دو خطبه حمد خدا را به جا آورد و أحوط اين است كه بلفظ الحمد للّٰه باشد. (2) صلوات بر پيغمبر و آل او در خطبۀ دوّم و أحوط در خطبۀ اوّل نيز وجوب آن است. (3) موعظه نمودن و افراد را به تقوى اندرز دادن در خطبۀ اوّل و اين موعظه در خطبۀ دوّم نيز ترك نشود. (4) خواندن يك سورۀ كوچك در خطبۀ اوّلى و در خطبۀ دوّم نيز خواندن سوره ترك نشود. (5) أحوط اضافه نمودن صلوات بر ائمّه معصومين عليهم السلام و طلب مغفرت براى مؤمنين و مؤمنات است در خطبۀ دوّم، و در تمام آن چه گفته شد مسمّى كفايت مى‌كند به نحوى كه عرفاً صدق كند. (6) أحوط اين است كه آن دو خطبه به زبان عربى