[س 658 مسافر بعد از خروج از وطن]

س 658: اگر مسافر بعد از خروج از وطن، از راهى عبور كند كه صداى اذان وطن اصلى خود را بشنود و يا ديوار خانه‌هاى آن را ببيند، آيا به مسافت شرعى ضرر مى‌رساند؟ ج: تا از وطن خود عبور نكرده، ضررى به مسافت شرعى نمى‌رساند و مسافرتش قطع نمى‌شود، ولى تا در داخل محدودۀ بين وطن و حد ترخص آن هست، حكم مسافر بر او جارى نمى‌شود.

[س 659 محل كار من كه در آنجا سكونت هم دارم، غير از وطن اصلى‌ام است]

س 659: محل كار من كه در آنجا سكونت هم دارم، غير از وطن اصلى‌ام است و با آن بيش از مسافت شرعى فاصله دارد، و محل كارم را هم وطن خود قرار نداده‌ام و امكان دارد فقط براى چندين سال در آنجا بمانم. گاهى از آنجا براى انجام ماموريت ادارى به مدت دو يا سه روز در ماه خارج مى‌شوم، آيا هنگامى كه از شهرى كه در آن سكونت دارم به مقدارى بيش از مسافت شرعى خارج شده و بر مى‌گردم، واجب است در بازگشت قصد اقامت ده روز كنم يا خير؟ و اگر قصد اقامت ده روز واجب است، تا چه مسافتى، مى‌توانم به اطراف شهر بروم؟ ج: اگر از شهرى كه در آن سكونت داريد، به مقدار مسافت شرعى خارج شويد، هنگام مراجعت بايد دوباره قصد اقامت ده روز نماييد، و در صورتى كه قصد اقامت ده روز به طور صحيح تحقق پيدا كرد و حكم تمام خواندن نماز هر چند با خواندن حد اقل يك نماز چهار ركعتى محقق شد در صورتى كه از ابتداء، قصد خروج به كمتر از مسافت شرعى داشته خروج به كمتر از مسافت شرعى به اندازه يك تا دو ساعت در يك يا چند روز كه مجموعاً از مقدار ثلث روز يا شب تجاوز نكند، ضررى به حكم اقامت نمى‌زند، هم چنان كه در خلال ده روز قصد خروج به باغها و مزرعه‌هاى محل اقامت، به قصد اقامت آسيبى نمى‌رساند.

[س 660 اگر شخصى براى چندين سال در چهار كيلومترى وطنش باشد]

س 660: اگر شخصى براى چندين سال در چهار كيلومترى وطنش باشد و هر هفته به خانه‌اش برود، هنگامى كه اين شخص به محلى مسافرت كند كه فاصلۀ آن با وطنش بيست و پنج كيلومتر و با مكانى كه چندين سال در آن درس خوانده است، بيست و دو كيلومتر است، نماز او چه حكمى دارد؟ ج: اگر از وطنش به آنجا مسافرت كند، نماز قصر است.

[س 661 مسافرى قصد رفتن به سه فرسخى را دارد]

س 661: مسافرى قصد رفتن به سه فرسخى را دارد، ولى از ابتدا در نظر دارد كه در بين راه از راه فرعى براى انجام كار معينى به يك فرسخى برود و سپس داخل مسير اصلى شود و به سفر خود ادامه دهد، نماز و روزۀ اين مسافر چه حكمى دارد؟ ج: حكم مسافر را ندارد و ضميمه كردن مقدار راهى كه با خروج از مسير اصلى و بازگشت به آن پيموده، براى تكميل مسافت شرعى كافى نيست.

[س 662 وجوب قصر نماز و افطار هنگام سفر به هشت فرسخى]

س 662: با توجه به فتواى امام خمينى «قدس سره» مبنى بر وجوب قصر نماز و افطار هنگام سفر به هشت فرسخى، اگر مقدار رفتن كمتر از چهار فرسخ باشد، ولى در بازگشت، به علت مشكلات راه و نبودن ماشين، مجبور به پيمودن مسافتى بيش از شش فرسخ شود، آيا بايد نماز را شكسته خواند و روزه را افطار كرد؟ ج: اگر رفتن كمتر از چهار فرسخ باشد و مسير بازگشت هم به مقدار مسافت شرعى نباشد، نماز تمام و روزه صحيح است.