يا مضاف بودن آن را نداند (1) يا فراموش كرده باشد. و اگر با آن وضو نمازى هم خوانده باشد، بايد آن نماز را دوباره با وضوى صحيح بخواند.
(1) زنجانى: وضو با آب نجس و آب مضاف و ساير مايعات باطل است، اگر چه انسان نجس بودن يا آب مطلق نبودن آن را نداند. .
[مسأله 266 اگر غير از آب گلآلود مضاف]
مسأله 266 اگر غير از آب گلآلود مضاف، آب ديگرى براى وضو ندارد، چنانچه وقت نماز تنگ است (1) بايد تيمم كند و اگر وقت دارد بايد صبر كند (2) تا آب صاف شود (3) و وضو بگيرد (4) .
(1) بهجت: به طورى كه براى وضو و يك ركعت نماز وقت ندارد. .
(2) گلپايگانى، صافى، بهجت: احتياط واجب آن است كه صبر كند. .
(3) زنجانى، سيستانى: يا به وسيلهاى آن را صاف نمايد. .
نورى: اگر وقت دارد، احتياط واجب آن است كه آب را بگذارد تا صاف و تهنشين شود. .
(4) بهجت: و مبادرت به تيمّم ننمايد؛ امّا اگر براى يك ركعت نماز با وضو و يا چهار ركعت با تيمّم وقت دارد، بنا بر أظهر مىتواند هر كدام را خواست انجام دهد.
سيستانى: ولى آب گِلآلود در صورتى مضاف مىشود كه ديگر به آن آب گفته نشود.
مكارم: مسأله اگر غير از آب مضاف آب ديگرى ندارد بايد تيمّم كند و اگر آب مضاف او آب گلآلود است چنانچه وقت دارد، بايد صبر كند تا آب صاف شود (بنا بر احتياط واجب) .
شرط سوم: آن كه آب وضو مباح باشد.
و هم چنين بنا بر احتياط بايد فضايى كه در آن وضو مىگيرد مباح باشد، اگر چه اباحۀ فضا لازم نيست.
اراكى، گلپايگانى، صافى: شرط سوّم: آن كه آب وضو و فضايى كه در آن وضو مىگيرد، مباح باشد.
خوئى، تبريزى: در حال مسح، بلكه بنا بر احتياط واجب در حال شستن نيز مباح باشد.
نورى، فاضل، سيستانى: شرط سوّم: آن كه آب وضو مباح باشد.
مكارم، زنجانى: شرط سوّم آن كه آب وضو و فضايى كه در آن وضو مىگيرد (مكارم: و جايى كه آب وضو در آن مىريزد و ظرف آن) بنا بر احتياط واجب مباح باشد.
[مسأله 267 وضو با آب غصبى]
مسأله 267 وضو با آب غصبى و با آبى كه معلوم نيست صاحب آن راضى است يا نه (1) ، حرام و باطل است (2) (ولى اگر سابقاً راضى بوده و انسان نمىداند كه از رضايتش برگشته يا نه، وضو صحيح است (3)) و نيز اگر آب وضو از صورت و دستها در جاى غصبى بريزد (4) ، وضوى او صحيح است (5) .
(1) مكارم: اشكال دارد [و]اگر صاحب آب قبلاً اجازه داده و انسان نمىداند از اجازهاش برگشته يا نه، وضوى او صحيح است. [پايان مسأله]