نام کتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 535
و گذشتگان را به يادشان مىآورد، در همين حال كه وى در شرف سفر مفارقت دنيا و
ترك دوستان بود؛ ناگهان عارضهاى گلوگير برايش پيش آمد، كه فهم و دركش در حيرت
افتاد و زبانش به خشكى گراييد.
چه وصاياى لازم و مطالب مهمّى كه پاسخ آنها را مىدانست امّا زبانش از گفتن
آنها بازمانده و چه سخنان دردناكى كه مىشنيد و خود را به كرى مىزد: (اين زخم
زبانها) يا از شخص بزرگى بود كه او را محترم مىداشته و يا از كوچكى است كه به او
ترحّم مىنموده است (خلاصه اين كه) مرگ دشواريهايى دارد كه هراس انگيزتر از آن است
كه بتوان در قالب الفاظ ريخت و يا انديشههاى مردم دنيا بتوانند آنها را درك
نمايند!
خداوند متعال ياد خويش را جلاى قلبها قرار داده، كه در اثر آن گوش، پس از
سنگينى مىشنود و چشم پس از كم سويى مىبيند و بدين وسيله پس از لجاجت و دشمنى
منقاد و رام مىگردد.
خداوند- كه نعمتهايش بزرگ باد- درهر عصر و زمانى همواره بندگانى داشته كه به
فكر آنها الهام مىكرده و در وادى عقل و انديشه با آنان سخن مىگفته است. (اين
بندگان) با نور بيدارى عقول، چراغ فهم و بينايى را در چشمها، گوشها و دلها روشن
مىساختهاند، انسانها را به ياد روزهاى خاصّ الهى مىانداختند و از مقام عظمت
پروردگار آنان را بيم مىدادند، اين افراد به منزله راهنمايان بيابانها بودند،
كسانى كه راه مستقيم وسط را پيش گرفته، طريقشان را مىستودند و آنان را به نجات
بشارت مىدادند و افرادى كه به جانب چپ و راست متمايل مىشدند از آنها انتقاد كرده
و از هلاكت بيمشان مىدادند، بدين گونه اين بندگان پاك، چراغ آن تاريكيها و
راهنماى آن پرتگاهها بودند.
ياد خدا اهلى دارد كه آن را به جاى زرق و برق دنيا برگزيدهاند، لذا هيچ تجارت
و داد و ستدى آنها را از ياد خدا باز نداشته است. با همين وضع زندگى خود را ادامه
مىدهند و غافلان را با فريادهاى باز دارنده خود، متوجّه (كيفر) محرّمات الهى
مىكنند، به عدالت فرمان مىدهند و خود به آن عمل مىنمايند،
[1]. «و صبح و شام در آنها تسبيح او
مىگويند. مردانى كه نه تجارت و نه معاملهاى آنان را از ياد خدا غافل نمىكند»-
سوره نور، آيات 36 و 37.
نام کتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 535