يك نكته در اينجا باقى مانده كه با ذكر آن اين بحث را پايان مى‌دهيم و آن اينكه: در حديثى از امام صادق (ع) مى‌خوانيم كه فرمود:

«انَّمَا خُلِّدَ اهْلَ النَّارِ فِى النَّارِ لانَّ نِيَّاتِهِم كَانَتْ فِى الدُّنْيَا انْ لَوْ خُلِّدُوا فِيهَا انْ يَعْصُوا اللَّهَ ابداً وَ انَّمَا خُلِّدَ اهْلَ الْجَنَّةِ لانَّ نِيَّاتِهِم كَانَتْ فِى الدُّنْيَا انْ لَوْ بَقُوا فِيهَا انْ يُطِيعُوا اللَّهَ ابداً- فَبِالنِّيَّاتِ خُلِّدَ هؤُلاءِ وَ هؤُلاءِ» [1]

«به اين سبب (جمعى از) اهل دوزخ هميشه در آن مى‌مانند كه نيت آنها اين بوده كه اگر جاودانه در دنيا بمانند گناه و مصعيت خدا كنند و به اين سبب اهل بهشت هميشه در آن مى‌مانند كه قصد آنها اين بوده كه اگر به طور دائم در اين جهان بمانند اطاعت فرمان خدا كنند، بنابراين هر دو دسته به خاطر نيت و قصدشان، «خلود» يافتند».

اگر با نظر ابتدائى به اين حديث بنگريم ممكن است سؤالاتى براى ما پيش آيد كه پاسخ آن آسان نباشد، زيرا تنها تصميم بر گناه كافى براى آن همه مجازات نيست.

به علاوه در روايات متعددى كه در باب نيت گناه وارد شده تصريح گرديده كه نيت گناه به تنهايى گناه نيست تا چه رسدبه اينكه مجازاتش جاودانى باشد.

اما با دقت مى‌توان گفت كه اين حديث نيز اشاره لطيفى به بحث‌هاى گذشته دارد، زيرا نيت گناه جاويدان، تنها براى كسانى است كه تمام وجودشان به رنگ گناه درآمده است طغيان و سركشى همه وجود آنان را احاطه كرده، و تمام روزنه‌ها را به روى خود بسته‌اند و بال و پر خويش را سوزانده‌اند.

[1]. وسائل الشيعه، جلد اول، صفحه 36، حديث 4.