است، و اين عشق و علاقه شديد از خلال همه كارهاى او نمايان است.

كوشش براى زنده نگه داشتن نام و فكر و ذكر خود، تهيه اهرام چند هزار ساله مصر، و مقابر جاويدان، موميائى كردن بدن مردگان، با آن مخارج هنگفت، حتى علاقه به حيات فرزند كه دنباله حيات او است و ... همه نشانه اين عشق غريزى به بقاء است.

دويدن دنبال عمر طولانى، اكسير جوانى و آب حيات هر كدام نشانه‌اى از اين واقعيت است.

اگر ما براى «فنا» آفريده شده‌ايم، اين علاقه به «بقا» چه مفهومى دارد؟ و در حقيقت يك علاقه مزاحم، و يا لااقل بيهوده و بى مصرف است.

در سخنى كه از آزاد مرد جهان حضرت على (ع) نقل شده اين حقيقت در جمله كوتاهى تجلّى كرده است:

«ما خُلِقْتَ انْتَ وَ لا هُمْ لِدارِ الْفَناءِ بَلْ خُلِقْتُمْ لِدارِ الْبَقاءِ؛ شما براى بقا آفريده شده‌ايد نه براى فنا» [1] و نشانه‌هاى آن در وجود شما به چشم مى‌خورد.

3- رستاخيز در ميان اقوام پيشين‌

تاريخ بشر همانطور كه گواه وجود مذهب در ميان انسانها از قديمترين ايّام است گواه بر اعتقاد راسخ او به زندگى بعد از مرگ نيز مى‌باشد.

آثارى كه از انسانهاى قديم پيش از تاريخ نيز در دست ماست مخصوصاً طرز ساختن قبور اموات، و چگونگى دفن مردگان گواه بر اين است كه آنها مرگ را نطقه پايان زندگى نمى‌دانستند.

در كتاب‌ جامعه‌شناسى‌ «كنيگ» صفحه 192 مى‌خوانيم:

[1]. مجلسى، بحارالانوار، جلد 37، صفحه 146.