يك اشكال گيج كننده!

حالا كه سخن به مسأله «عموميت قدرت آفريدگار» رسيد و در مسأله رستاخيز روى آن تكيه شد، بد نيست ايرادى را كه براى بعضى «گيج كننده!» جلوه كرده طرح كنيم.

آنها مى‌گويند: اگر عموميت قدرت خدا را بپذيريم به تناقض عجيبى برخورد مى‌گنيم و آن اينكه از ما سؤال مى‌كنند: آيا خداوند مى‌تواند جسم عظيمى بيافريند كه نتواند آن را حركت دهد؟

آيا مى‌تواند موجودى بيافريند كه نتواند آن را نابود سازد؟

اگر بگوئيم مى‌تواند، قبول كرده‌ايم كه نمى‌تواند آن را حركت دهد يا نابود كند، و اگر بگوئيم نمى‌تواند، باز هم قدرت او را انكار كرده‌ايم!

يا اينكه مى‌گويند: آيا مى‌تواند همانند خود را بيافريند؟

اگر بگوئيم مى‌تواند، براى او شبيه و شريك قائل شده‌ايم و اگر بگوئيم نمى‌تواند قدرت او را محدود ساخته‌ايم!

پاسخ‌

اين ايراد را كه بعضى با آب و تاب زياد نقل مى‌كنند در حقيقت نه چندان مهم است، و نه بايد گيج‌كننده باشد، و پاسخ آن را به گونه‌هاى مختلف داده‌اند، اما به شكل تازه‌ترى مى‌توان آن را توضيح داد و آن اينكه: در مسائل رياضى گاهى به مسأله‌اى برخورد مى‌كنيم كه مى‌گويند «صورت مسأله غلط است» يعنى مسأله اصلًا پاسخ ندارد، مثلًا اگر كسى بگويد: «ده متر پارچه داريم كه مى‌خواهيم آنها را ميان پنج نفر تقسيم كنيم‌