نظارت بر مسأله «حضور و غياب» منعكس مى‌كند.

در آيه بعد از آن آمده كه: «لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الَّذينَ يَتَسَلَّلُونَ مِنْكُمْ لِواذاً فَلْيَحْذَرِ الَّذينَ يُخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصيبَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ؛ پيامبر را همچون خودتان صدا نزنيد (يا محمّد نگوئيد، يا رسول اللَّه كه بيانگر مقام رهبرى اوست، بگوئيد!) خداوند كسانى از شما را كه پشت سر ديگران پنهان مى‌شوند و يكى پس از ديگرى از حضور در صحنه فرار مى‌كنند، مى‌داند، ولى آنها كه مخالفت فرمان او مى‌كنند بايد بترسند از اين كه فتنه‌اى دامنشان را بگيرد، يا عذابى دردناك به آنها برسد!» [1]

اينها نيز اشارات ديگرى به مسأله انضباط ناشى از مديريّت و نظام تشكيلاتى است.

اهداف اصلى مديريّت اسلامى:

بى‌شك اهداف مديريّت در اسلام، جدا از اهداف حكومت اسلامى كه مديريّتها، جزئى از پيكره آن است، نمى‌تواند باشد.

بنا بر اين، بايد در يك مقياس وسيع و كلّى، اهداف حكومت را در اسلام، مورد بررسى قرار دهيم تا هدف مديريّتهايى كه بدنه اين حكومت را تشكيل مى‌دهد مشخّص گردد.

بلكه فراتر از اين موضوع، «هدف از آفرينش بشر» از نظر «جهان‌بينى كلّى اسلامى» بايد در فهم دقيق اهداف مديريّت اسلامى مورد توجّه قرار گيرد؛ كه بدون آن، مسأله مديريّت و فرماندهى شكل اسلامى خود را از دست داده، و به رنگ مديريّتهاى «غربى» و «شرقى» درمى‌آيد.

[1]- سوره نور، آيه 63.