در قسمت اوّل، يك نگاه به عالم بزرگ هستى مى‌افكنيم، در همان نگاه اوّل مى‌بينيم مجموعه عالم هستى يك نظام عظيم تشكيلاتى است؛ و به تعبير ديگر، اين جهان، اداره بزرگى كه با يك مديريّت مقتدر و توانا و بى‌نهايت آگاه، اداره مى‌شود.

جالب اين كه در ميان اوصاف خداوند در قرآن مجيد، كلمه «رب» بيش از همه جلب توجّه مى‌كند، و تقريباً در حدود «هزار بار» اين كلمه در آيات قرآنى تكرار شده است‌ [1] (يعنى تقريباً در هر شش آيه يك بار)، و بعد از لفظ جلاله (اللّه) كه اشاره به ذات جامع جميع صفات كمالات است و در حدود 2700 بار در قرآن تكرار شده، (از نظر تعداد) كلمه «ربّ» قرار دارد.

ارباب لغت، معانى زيادى از جمله پنج معنى زير را براى «ربّ» ذكر كرده‌اند: «مالك، مدير، مربّى، قيّم، منعم» [2] كه در مجموع آنها مسأله «مديريّت» به خوبى نمايان است؛ و بعضى ديگر در معنى اين واژه، مفهوم «المالِك المُصْلِح» را ذكر كرده‌اند كه موضوع مديريّت را به شكل واضح‌ترى منعكس مى‌كند.

قابل توجّه اينكه، اين واژه هنگامى كه به صورت مطلق ذكر شود و بدون هيچ قيد ديگر، تنها در مورد «خدا» به كار مى‌رود، ولى هر گاه بخواهيم درباره مخلوق به كار بريم، بايد آن را اضافه كرده؛ مثلًا، بگوئيم: «رَبُّ الدَّارِ» «رَبُّ البَيْتِ» و ...

بنا بر اين، وقتى كه ما از ديدگاه قرآن نگاه مى‌كنيم، خدا را به صورت يك فرمانده و مديركل در عالم هستى مى‌بينيم.

نتيجه مى‌گيريم كه عالم هستى اداره و سازمان بزرگى است كه در رأس اين سازمان و اداره عظيم، خدا است.

جهان‌بينى اسلامى به ما مى‌گويد: كلّ عالم يك سازمان واحد و يك اداره كل است كه‌

[1]- در عدد مجموعه آيات قرآن شش قول است: به ترتيب: 6000- 6204- 6214- 6219- 6225- 6236 (اتقان، ج 1، ص 69).

[2]- «لسان العرب»، مادّه «ربّ»، در اين فرهنگ گسترده عربى، حدود 10 صفحه درباره معانى مختلف «ربّ» بحث شده است.