عَلَيْهِمْ‌ريحاً وَجُنُوداً لَمْ تَرَوْها وَكانَ اللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيراً؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! اين نعمت بزرگ خدا را بر خود فراموش نكنيد كه لشگرهاى عظيمى به سراغ شما آمدند، ولى باد و طوفانى سخت بر آنها فرستاديم، و لشگريانى كه آنها را نمى‌ديدند (و آنها را در هم كوبيديم) وخداوند به تمام كارهائى كه انجام مى‌دهيد، بيناست!»

و با اين آيه پايان مى‌يابد:

«وَرَدَّ اللّهُ الَّذينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنالُوا خَيْراً وَكَفَى اللّهُ الْمُؤْمِنينَ الْقِتالَ وَكانَ اللّهُ قَوِيّاً عَزيزاً؛ خدا كافران را با دلى پر از خشم بازگرداند بى‌آن كه نتيجه‌اى از كار خود گرفته باشند؛ و خداوند (در اين ميدان)، مؤمنان را از جنگ بى‌نياز ساخت (و پيروزى را نصيبشان كرد)؛ و خدا قوى و شكست ناپذير است». [1]

اين نكات در رابطه با جنگ احزاب قابل توجّه است:

1- جنگ احزاب آخرين تلاش كفر، آخرين تير تركش دشمن، و آخرين قدرت نمائى «شرك» در برابر «توحيد» بود؛ به همين دليل، هنگامى كه بزرگترين قهرمانان دشمن «عَمْرو بن عَبْدَوَد» در برابر بزرگترين افسر رشيد اسلام، امير مؤمنان على عليه السلام قرار گرفت؛ پيامبر فرمود:

«بَرَزَ الْايْمانُ كُلُّهُ الَى الشِّرْكِ كُلِّهِ؛

تمام ايمان در برابر تمام كفر قرار گرفت». [2]

زيرا پيروزى يكى از اين دو نفر بر ديگرى پيروزى كفر بر ايمان يا ايمان بر كفر بود؛ و به تعبير ديگر، كارزارى بود كه سرنوشت اسلام و شرك را مشخّص مى‌ساخت؛ و

[1]- سوره احزاب، از آيه 9 تا آيه 25.

[2]- بحار الانوار، ج 20، ص 215، چاپ جديد.