از آثار زنده ادبى آن روز و «اشعار عكاظ» و «معلقات سبع» نبود، شعرا و سخن سرايان عرب در آغاز به فكر مبارزه افتادند، ولى خيلى زود متوجه شدند كه جاذبه و نفوذ و قدرت كشش قرآن بيش از آنست كه بتوان با آن برابرى كرد. لذا عقب نشينى كردند.

لذا ناچار دست به مبارزات «منفى و غير منطقى» زدند.

اين مبارزات به اشكال گوناگونى صورت مى‌گرفت و در پاره‌اى از موارد شكل كودكانه‌اى داشت كه حكايت از عجز و ناتوانى آنها ميكرد.

يكى از طرق مبارزه آنها اين بود كه عدّه‌اى را مأمور كردند در همان موقعى كه پيامبر اسلام (ص) مى‌خواست دلهاى عدّه‌اى از مردم حقيقت‌جو را با آن آيات شيواى قرآن مجذوب سازد با «كف زدنهاى ممتد» و «سوت كشيدن» و «قال و غوغا» آنچنان جنجالى برپا كنند كه آهنگ دلنواز پيامبر (ص) در ميان آنها گم شود!

اين موضوع را قرآن در آيه 26 سوره فصلت» بازگو كرده است:

وَ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ‌: «مشركان گفتند باين قرآن گوش فرا ندهيد و به هنگام تلاوت آ» جنجال كنيد، شايد پيروز شويد»! ...

راه ديگرى كه براى انحراف افكار عمومى از قرآن انديشيدند اين بود كه: تاجرى بنام «نضربن حارث» كه در آن وقت با ايران مبادلات تجارتى داشت، داستانهاى هيجان انگيز قهرمانان ايران باستان و افسانه‌هاى آبدار رستم و اسفنديار را كه با روح حماسى اعراب سازش داشت، به ضميمه سرگذشت شاهان بزرگ ايران و شرح كاخهاى رؤيائى آنها، به قيمت‌هاى‌