روح حق‌طلبى و انسانى خاصى كه بر اين آيه سايه افكنده است كاملًا آشكار و روشن است، اگر پيامبر مرد حق و حقيقت نبود، نبايد آن افراد صاحب نفوذ و ثروتمند را به اين آسانى- به خاطر حمايت از جمعى تهيدست پاكدل- از خود برنجاند و طرد كند.

در آيه‌اى كه بعد از اين آيه نازل شده قرآن در برابر اينگونه افراد و اينگونه تقاضاها دست به تهديد كوبنده‌اى مى‌زند و مى‌گويد: وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْيَكْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمينَ نارًا أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها (كهف- 29): «بگو اين آئين حقى است از طرف خدا هر كس ميخواهد ايمان بياورد و هر كس نمى‌خواهد نياورد، ما براى ستمگران آتشى فراهم ساخته‌ايم كه همچون خيمه از هر سو آنها را احاطه ميكند»!.

اين بيان صريح و قاطع به خوبى اثبات مى‌نمايد كه تا چه اندازه اسلام براى آن دسته از پاكدلان تى دست احترام قائل بوده و به عكس تا چه حد در برابر آن ثروتمندان آلوده مقاومت بخرج ميداده است.

اين بود نمونه كسانى كه به او ايمان آورده بودند و از طرف وى حمايت مى‌شدند.

8- ايمان و فداكارى او در راه هدفش‌

استقامت و پافشارى مدّعى نبوت و عدم انحراف و تذبذب در عقيده، و از خود گذشتگى و فداكارى او در راه هدفش، يكى ديگر از نشانه‌هاى صدق گفتار اوست.

البته اين قرينه مانند بسيارى از قرائن ديگر اگر تنها فرض شود، ممكن است مورد گفتگو قرار گيرد و هميشه جنبه قطعى‌