هر گونه وسيله را تجويز مى‌كنند»! و يا اصل «آنچه به پيروزى انقلاب (پرولتاريا) كمك كند همان اخلاق است» با توجه به وسعت مفهوم كلمه «آنچه»، و يا اصولى كه «ماكياولى» مبتكر آن بود در دنياى گذشته و امروز كم نبوده و نيست.

پيامبران راستين و دروغين را غالباً بر سر همين دوراهيها مى‌توان شناخت و دسته‌بندى نمود.

آنانكه براى نيل به اهداف و پيش‌برد مقاصد خويش هيچ گونه قيد و شرطى را به رسميت نمى‌شناسد، و استفاده از هر نوع وسيله‌اى را اعم از اينكه مشروع و خردپسند باشد يا نه، مباح مى‌شمرند، آنانكه مفاهيمى همچون عدالت، راستى، امانت آزادى و ... را تا آنجا ميخواهند كه به اهدافشان تحقق بخشد و به هنگامى كه هدف در جهت مخالف قرار گرفت با همه وداع مى‌گويند مسلماً درزمره پيامبران دروغين هستند.

«پيامبران راستين» هيچگاه چنين نيستند آنها يك سلسله اصول اساسى را كه به آن پاى‌بندند و ايمان دارند و طرح‌ريزى كرده‌اند، در جنگ و صلح، در خشم و آرامش؛ در سختيها و آسانيها، محترم مى‌شمارند و هرگز از آنها عدول نمى‌كنند.

هيچگاه در مواقع خطر و احتمال شكست متوسّل به امور غير انسانى و غير منطقى نمى‌شوند و به هنگام پيروزى اصول عدالت را درباره دشمن فراموش نمى‌كنند.

اين دستور آسمانى پس از پيروزى محمد (ص) بر نيرومندترين پايگاههاى دشمن يعنى مكه نازل گرديد: وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَ‌آنُ قَوْمٍ أَنْ صَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ أَنْ تَعْتَدُوا (مائده- 2): «دشمنى با مردمى كه شما را از