را با مسلمانان امضاءِ نمودند، طبق اين پيمان تمام اراضى آنه بدست خودشان واگذار شد مشروط به اينكه نيمى از آن درامد سرزمينها را به مسلمانان بدهند.

اين پيروزى از جهات مختلفى به سود مسلمانان بود:

الف- يك كانون فعال خطرناك ضد اسلامى عملًا از كار افتاد.

ب- بنيه مالى مسلمانان با اين «خراج» تا اندازه‌اى تقويت گرديد.

ج- روحيه مسلمانان با اين فتح قويتر و به عكس روحيه بت‌پرستان ضعيف‌تر شد.

مجموعه اين پيروزيهاى مادى و معنوى با توجه به اينكه فاصله بسيار كمى ميان «حديبيه» و اين فتح وجود داشت سبب شد كه قرآن آن را به عنوان «فتح قريب» معرفى كند و پيشگوئى خود صريحاً بگويد:

«فَجَعَلَ مِنْ دُونِ ذلِكَ فَتْحًا قَريبًا»

3- عمرة القضاء

در اواخر سال هفتم هجرى، در ماه ذى‌القعده، مسلمانان مجدداً آهنگ مكه كردند و براى انجام مراسم عمره، كه در واقع قضاى سال گذشته بود، خود را آماده ساختند.

جمعيت مسلمانان در اين سفر بيش از 1400 نفر، و به گفته بعضى در حدود دو هزار نفر بود.

گر چه بر طبق پيمان صلح حديبيه مسلمانان حق داشتند در آن سال آزادانه به زيارت خانه خدا نائل گردند، اما هيچ معلوم نبود قريش كه به هنگام احساس نياز، يا قدرت، از پيمان‌شكنى پروائى نداشتند، به پيمان‌