كه در آنجا بود نشست، مسلمانان يك‌يك مى‌آمدند و بيعت مى‌كردند كه دست از يارى و حمايت وى تا آخرين نفس برندارند. و به همين دليل نام اين بيعت را «بيعت شجره» گذاردند.

اين «مانور معنوى» بيش از آنچه در ميان صفوف مسلمانان اثر گذاشت در ميان دشمنان اثر كرد، خبر آن به زودى در مكه پيچيد و روحيه قريش را سخت متزلزل و افكارشان را پريشان ساخت.

قريش مسلمانان را با تصميم و عزم راسخ و مقاومت تا آخرين نفس شناخته بودند، و در برخوردهاى مسلحانه‌اى همچون جنگ «بدر» و «احد» آنها را آزموده بودند. دور هم گرد آمدند و پس از تبادل نظر تصميم به عقد يك پيمان صلح با پيامبر گرفتند.

اين نخستين گام عقب‌نشينى دشمن بود.

«سهيل بن عمر» به عنوان نماينده قريش براى امضاى قرارداد صلح به خدمت پيامبر شتافت و صلح‌نامه مفصّلى را امضاء نمود.

در اين صلحنامه موادى ظاهراً به نفع قريش گنجانيده شده بود و به همين دليل بعضى از تندروها كه طرفدار شدت عمل بيشترى بودند به اين صلح اعتراض كردند، و خواهان جنگ شدند، اما پيامبر (ص) با خونسردى آنها را متوجه اهميت اين صلح در تاريخ اسلام نمود.

يكى از سؤالاتى كه در اين ميان از آن حضرت كردند اين بود: «آيا شما نفرموديد ما به زودى بر گرد خانه خدا طواف خواهيم كرد»؟

فرمود: آرى، ولى آيا من گفتم امسال؟!

گفتند: نه‌

فرمود: «الان هم مى‌گويم به زيارت خانه خدا خواهيد رفت و