2- خبر از پيروزى مسلمانان بر كفّار، مقارن همان زمان (وَ يَوْمَئذٍ يَفْرَحُ المُؤمِنُونَ بِنَصْر اللّه‌).

3- اين حادثه ضمن چند سال آينده (سه تا نه سال) به وقوع خواهد پيوست (في بِضْعِ سِنينَ‌).

4- تصريح به قطعى بودن اين وعده (لا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ‌).

هنوز نه سال نگذشته بود كه اين دو حادثه عيناً انجام يافت: روميان در نبرد ديگرى بر ايرانيان پيروز شدند، و مقارن آن در روز جنگ بدر (و طبق پاره‌اى از تواريخ صلح حديبيه) پيروزى مسلمانان بر دشمنان آشكار گرديد.

جالب توجه اينكه اين وعده در ميان مسلمانان به قدرى قطعى و مسلّم بود كه بعضى از مسلمانان با منكران در اين‌باره شرطبندى كرده بودند، از جمله «ابوبكر» با «ابى بن خلف» بر سر اين موضوع شرطبندى نمود. [1] اكنون بايد فكر كرد مسلماً پيروزى روميان كه تفوّق چشمگير قاطعى بر سپاه ايران نداشتند، آن هم در طى چند سال، و مقارن آن پيروزى سپاه اسلام بر دشمنان نيرومند براى هيچ مردى سياسى قابل پيش‌بينى نبود.

تازه به فرض اينكه چنين امرى قابل پيش‌بينى باشد حتماً بايد با قيد احتياط و به صورت احتمال- آنچنان كه عادت سياستمداران و مفسران سياسى است- ذكر شود نه با آن لحن قاطع و صريح و غير قابل بازگشت.

به راستى اگر كسى متّكى به يك نيروى معنوى مافوق طبيعى نباشد چگونه جرأت ميكند با آن قاطعيت خبر از دو حادثه بزرگ نظامى در آينده نزديك بدهد در حالى كه قرائن قطعى براى آن ظاهراً وجود نداشته‌

[1]. مجمع‌البيان جلد 8 صفحه 295.