آيه شريفه بالا نيز صريحاً مى‌گويد: «آسمانها (كرات آسمانى) در آغاز (مانند) دود بودند» توافق اين آيه با اكتشافات دانشمندان كه چندان از عمر آنها نمى‌گذرد نشانه ديگرى از اعجاز علمى قرآن ميباشد.

اشكال- آنچه در بالا ذكر شد با آيات پيشين اين آيه منافات دارد، زيرا دقت در آيات پيش از اين آيه از ارزش اين تفسير ميكاهد و نشان ميدهد كه آيه نظر به بيان اين مطلب ندارد و بلكه مقصود از آيه چيز ديگرى است.

در دو آيه قبل چنين مى‌خوانيم:

قُلْ أَ إِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذي خَلَقَ اْلأَرْضَ في يَوْمَيْنِ وَ تَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدادًا ذلِكَ رَبُّ الْعالَمينَ‌ (فصلت- 9): بگو آيا شما كفر مى‌ورزيد نسبت به آن كس كه زمين را در دو روز (دو دوران) آفريد و براى او شريك و شبيه قائل مى‌شويد، (آرى) او خداوند عالمان است.»

سپس بعد از آنكه درباره آفرينش كوهها در زمين، و آفرينش و تقدير مواد غذائى روى زمين سخن مى‌گويد، چنين ادامه ميدهد: «سپس متوجه آسمانها شد در حالى (به صورت) دود بودند.

از اين آيات چنين برمى‌آيد كه اين آفرينش بعد از آفرينش زمين بوده، بنابراين نمى‌توان اين آيه را مربوط به آفرينش مجموعه منظومه شمسى كه «زمين» يكى از آنهاست دانست، و يا مربوط به آفرينش همه جهان هستى، چه اينكه كلمه «ثم» دليل بر اينست كه اين آيه مربوط به حوادث بعد از خلقت زمين مى‌باشد، بنابراين ممكن است مراد از آسمان در اين آيه همان «جو زمين» و طبقات مختلف «جو» بوده باشد.