اگر معجزات واقعى پيامبران و پيشوايان بزرگ دين با مطالب موهوم و خرافى و غير معقول آميخته شود، بهانه خوبى بدست افراد مغرض و بهانه‌جو مى‌افتد كه با ارائه چند نمونه از مطالب غير معقول و ساختگى، قلم سرخ، روى همه معجزات بكشند و آنها را در رديف افسانه‌هاى كهن قرار دهند و مسلماً اين تبليغ مسموم در افرادى كه قدرت تجزيه قسمتهاى صحيح از نادرست ندارند بى‌اثر نخواهد بود، لااقل سوء ظنى نسبت به تمام معجزات در آنها ايجاد ميكند.

از طرفى طبق قانون «عمل و عكس‌العمل» كه نه تنها در «فيزيك» صادق است، بلكه در اجتماع و تمام مسائل مربوط به اجتماع نيز جارى است، اين دسته «افراطى» يكدسته «تفريطى» در مقابل خود ميسازد كه چوب انكار بدست گرفته و همه چيز را انكار مى‌كنند، بنابراين افراطيها هم خودشان گمراه مى‌شوند و هم ديگران را بگمراهى ميكشانند.

از همه بدتر اينكه اين وضع، مشكل بزرگى براى دانشمندان و رهبران، فكرى ايجاد مى‌كند؛ گاهى چنان مى‌شود كه سخنان عميق و منطقى آنها را دسته افراطى حمل بر ضعف ايمان! و دسته تفريطى حمل بر جهل و بى‌اطلاعى از علوم مى‌كنند!

اين يك بحث دامنه‌دار، و يكى از دردهاى بزرگ اجتماعى است كه بايد به موقع خود بيش از اين روى آن گفتگو كرد، به هر حال، منظور اينست كه بحث ما درباره اعجاز و تشريح حقيقت معجزه، دليل بر اين نيست كه هر تاريخ ساختگى و حديث مجعولى را درباره معجزات انبياء بپذيريم.